Gdy Przemówi Stary Bóg... | Pieśń Szamana | Mroczny Folk Rytualny | Słowiańska Przestrzeń

Описание: Poczujcie pierwotną moc. Oto nasza muzyczna interpretacja mistycznego wiersza Adama Asnyka "Bóstwo tajemnicze" – podróż do serca dawnych wierzeń i zapomnianych rytuałów.

Ten utwór to tajemnicza i hipnotyczna opowieść w transowym rytmie szamańskich bębnów. To pieśń, która jest jak wezwanie – modlitwa do potężnego, nieznanego bóstwa, które rządzi siłami natury i ludzkim losem. Dajcie się ponieść tej mrocznej, mistycznej atmosferze.

Jeśli czujesz tę energię, zostaw komentarz i zasubskrybuj nasz kanał, by odkrywać więcej pieśni z dawnych czasów.
‪@SłowiańskaPrzestrzeń‬

#paganfolk #shamanicmusic #Słowianie #MuzykaFolkowa #Asnyk #PoezjaŚpiewana #heilung #wardruna #witcher #vikingmusicofficial

🔥 Subskrybuj @SłowiańskaPrzestrzeń
---------------------------------------------------------------------------
Jeśli chcesz, żebyśmy jeszcze częściej dręczyli Twoje słuchawki i głośniki,
możesz symbolicznie wesprzeć działalność kanału:
https://patronite.pl/poezja-na-nowo
https://suppi.pl/bajerosfera
----------------------------------------------------------------------------

Na chmurnym szczycie góry
Kamienne jest oblicze;
Świątyni kryją mury
To bóstwo tajemnicze.

Składają mu ofiary
Zastępy wiernych sług –
Przez dym kadzideł szary
Poczerniał stary bóg.

Twarz jego skryta w cieniu,
Przyćmiona wieków pleśnią –
I stoi tak w milczeniu,
Wielbiony ludu pieśnią...

Aż nagle... tłum zdziczały
Pożogę wpada nieść,
Chce burzyć ołtarz chwały,
Niweczyć dawną cześć.

Są już w świątyni progu,
I łamią wszelki opór,
Grożą staremu bogu,
Wstrząsając młot i topór.

Kapłani wznoszą dłonie –
W ich sercach ból i gniew...
W świętości swych obronie
Gotowi przelać krew.

I modły ślą: „O Panie,
Swej mocy pokaż cud,
Bluźnierców strąć w otchłanie,
Niewierny ukarz lud!”

I biorą oręż w ręce...
Wtem bóstwo na głos rzecze:
„Ja dziś mój triumf święcę,
Więc wy schowajcie miecze!

Nie trzeba mi obrony
Ani cudownych sił:
Niech burzy tłum szalony
Tę postać, którą czcił.

Ja pomsty nad winnymi
Nie daję w dłoń nikomu,
Nie chcę pomocy ziemi
I nie chcę niebios gromu.

Niecił wznoszą swoje młoty,
Rzeźbiony krusząc kształt,
Gdyż boskiej mej istoty
Nie zniszczy żaden gwałt.

W minionych wieków ciągu
Nieraz już ludu złość
Mściła się na posągu...
Cierpiałem gwałtów dość.

I nieraz dzikie zgraje
Wydały mnie pożodze –
A zawsze większy wstaję,
Piękniejszy z ruin wschodzę.

Mnie topór nie powali,
Chociaż rozbija głaz,
Lecz kształt mój doskonali
Każdy zadany raz.

Zniszczenie mnie odmładza
I ogień mnie oczyszcza;
Padając, moja władza
Wyrasta silniej z zgliszcza...

I zgina znów kolana
Przede mną cały lud...
A ciągła ta przemiana –
To mój największy cud.