II wojna światowa: Operacja Wilfred i kulisy brytyjsko niemieckiego starcia nieopodal Lofotów

Описание: Link do mojej autorskiej książki "Bitwa o Atlantyk. Wojenna epopeja z lat 1939-1945":
https://www.legimi.pl/ebook-bitwa-o-a...
Link do mojej autorskiej książki "U-Booty. Niesamowite misje II wojny światowej": https://www.legimi.pl/ebook-u-booty-n...
Darmowy fragment książki "U-Booty. Niesamowite misje II wojny światowej": https://drive.google.com/file/d/16efP...
Zdobądź ciekawe dodatkowe bonusy!!! Jeżeli podobał Ci się odcinek możesz wesprzeć rozwój kanału poprzez serwis Patronite.pl i tym samym otrzymać ekstra dodatki: https://patronite.pl/Nieznane.oblicza
Możesz również w ramach wdzięczności za przygotowany materiał postawić symboliczną kawę, klikając w ten link: https://buycoffee.to/nieznaneoblicza
Za wszelkie wsparcie z góry serdecznie dziękuję.
Lofoty to archipelag niedużych wysp położonych na Morzu Norweskim nieopodal północno zachodnich wybrzeży Norwegii… To właśnie w ich pobliżu w początkach kwietnia 1940 roku doszło do jednego z pierwszych starć ciężkich okrętów nawodnych Kriegsmarine i Royal Navy podczas II wojny światowej
Witam państwa w kolejnym odcinku serii Nieznane oblicza II wojny światowej i zapraszam do obejrzenia materiału opisującego kulisy krótkiego pojedynku pomiędzy załogą brytyjskiego krążownika liniowego Renown, a załogami dwóch niemieckich pancerników, Scharnhorsta i Gneisenau...


Niemal od samego początku wybuchu II wojny światowej wielki admirał Kriegsmarine Erich Raeder w rozmowach z Hitlerem starał się przekonać go do słuszności przeprowadzenia operacji militarnej, której celem byłoby zajęcie neutralnej Norwegii. Raeder argumentował ten pomysł kilkoma podstawowymi czynnikami. Jednym z nich, był fakt, że zajecie tego obszaru Skandynawii przez siły niemieckie mogłoby zostać wykorzystane do założenia tam niezwykle ważnych ze strategicznego punktu widzenia baz U-Bootów, których załogi dzięki temu skracałyby swoją trasę na Atlantyk o około tysiąc kilometrów.
Kolejnym, jeszcze bardziej istotnym czynnikiem skłaniającym stronę niemiecką do inwazji na Norwegię, była kwestia związana z zabezpieczeniem transportu rudy żelaza ze Szwecji do Niemiec, który w dużym stopniu odbywał się przez terytorium Norwegii i jej port w Narwiku na północy tego kraju… Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej przemysł niemiecki pochłaniał około trzydziestu milionów ton rudy żelaza, którą sprowadzano m.in. z Francji, Hiszpanii, a nawet Nowej Funlandii. Po wybuchu wojny zapotrzebowanie to wzrosło diametralnie, niemniej Rzesza została odcięta od kilku dotychczasowych dostawców. Niemcom pozostała jeszcze neutralna Szwecja, która wciąż dostarczała im cennej rudy, tym samym napędzając ich gospodarkę wojenną. Latem ruda żelaza ze Szwecji była transportowana bezpośrednio drogą morską przez Zatokę Botnicką i Bałtyk, jednak w okresie zimowym zatoka ta w dużej mierze zamarzała i taki transport nie był wówczas możliwy. Dlatego też wydobywana w północnej Szwecji ruda była przewożona koleją do połnocnonorweskiego portu w Narwiku, który ze względu na swoje ukształtowanie, nigdy nie zamarzał. Stamtąd ruda na pokładzie statków była przewożona wzdłuż norweskiego wybrzeża w kierunku południowym do portów w Niemczech. Teoretycznie statki wiozące rudę były chronione przez norweską neutralność, jednak po wydarzeniach z okrętem „Altmark”, do których doszło w lutym 1940 roku, strona niemiecka nie miała już wątpliwości, że neutralność Norwegii może zostać w każdej chwili podważona…
W Berlinie dobrze też zdawano sobie sprawę z faktu, że brytyjska Home Fleet może w każdej chwili pokusić się o zajęcie Narviku. Z tego też powodu Raeder argumentował Hitlerowi zajęcie Norwegii jako działanie czysto prewencyjne. Z kolei Hitler przekonany o niezdolności Norwegii do obrony swojej własnej neutralności, a także pełen obaw co do posunięć Brytyjczyków, jeszcze w marcu 1940 roku postanowił zaakceptować plan inwazji na Norwegię. Miała się ona odbyć podczas nowiu księżyca w pierwszym tygodniu kwietnia 1940 roku…
Co ciekawe, obawy Raedera były słuszne. W tym samym czasie kiedy on próbował wpłynąć na wydanie przez Hitlera decyzji do zajęcia Norwegii, w brytyjskim gabinecie wojny toczono dyskusję o możliwości odcięcia dostaw rudy żelaza do Niemiec. Gorącym zwolennikiem tego typu działania był brytyjski pierwszy lord admiralicji Winston Churchill. Nalegał on już na tę kwestię od początku II wojny światowej, jednak wcześniej jego pomysły nie zostały wcielone w życie. Niemniej tym razem Churchill dopiął swego. Brytyjski Gabinet Wojenny zaakceptował jego pomysł o zaminowaniu wybrzeży Norwegii, tak aby poruszanie się w ich obrębie było zbyt niebezpieczne dla załóg statków przewożących rudę żelaza. Zmuszało to załogi tych statków do wypłynięcia z wód terytorialnych Norwegii, a tym samym, narażało na atak ze strony operujących na Morzu Północnym sił Royal Navy.