ملک العرش - سنایی غزنوی | Persian Poetry: The King of the Throne - Sana'i Ghaznavi

Описание: #persian_poetry

شعر از: حکیم سنایی غزنوی
Poem by: Sana'i Ghaznavi
https://ganjoor.net/sanaee/divans/gha...

English translation: Nirvan Jamshidpey
https://www.sacredpersianverse.com/po...

---------------

ای خدایی که به جز تو ملک‌العرش ندانم
بجز از نام تو نامی نه برآید به زبانم

بجز از دین و صنعت نبود عادت چشمم
بجز از گفتن حمدت نبود ورد زبانم

عارفا فخر به من کن که خداوند جهانم
ملک عالمم و عالم اسرار نهانم

غیب من دانم و پس غیب نداند به جز از من
منم آن عالم اسرار که هر غیب بدانم

پاک و بی‌عیبم و بینندهٔ عیب همه خلقان
در گذارنده و پوشندهٔ عیب همگانم

همه من بینم و بیننده نئی دیده دو چشمم
همه من گویم و گوینده نئی کام زبانم

شنوای سخنان همه خلقم به حقیقت
شنوایان جهان را سخنان میشنوانم

حی و قیومم و آن دم که کس از خلق نماند
من یکی معتمد و واحد و قیوم بمانم

ملک طبعم و سیاره و نه سیارهٔ طبعم
نه چو طبعم متوطن نه چو سیاره روانم

نه بخوابم نه به بحرم نه کنار و نه میانه
نه بخندم نه بگریم نه چنین و نه چنانم

نه ز نورم نه ز ظلمت نه ز جوهر نه ز عنصر
نه ز تحتم نه ز فوقم ملک کان و مکانم

هر چه در خاطرت آید که من آنم نه من آنم
هر چه در فهم تو گنجد که چنینم نه چنانم

هر چه در فهم تو گنجد همه مخلوق بود آن
به حقیقت تو بدان بنده که من خالق آنم

هر شب و روز به لطف و کرم و جود و جلالم
سیصد و شصت نظر سوی دلت می‌کند آنم

گر از آن خسته دلت یک نظر فیض بگیرم
زود باشد که شوی کشتهٔ تیغ خذلانم

شیءام از روی حقیقت نه از شیء مجازی
آفرینندهٔ اشیاء و خداوند جهانم

من فرستادهٔ توراتم و انجیل و زبورم
من فرستادهٔ فرقانم و ماه رمضانم

صفت خویش بگفتم که منم خالق بی‌چون
نه کس از من نه من از کس نه ازینم نه از آنم

منم که بار خدایی که دل متقیان را
هر زمانی به دلال صمدی نور چشانم

کفر صد ساله ببخشم به یک اقرار زبانی
جرم صد ساله به یک عذر گنه در گذرانم

بعد مردن برمت زیر لحد با دل پر خون
خوش بخوابانم و راحت به روانت برسانم

آن دم از خاک برانگیزم در روز قیامت
در چنان انجمنی پرده ز رازت ندرانم

بگذرانم ز صراط و برهانم ز عذابت
در بهشت آرم و بر خوان نعیمت بنشانم

شربت شوق دهم تا تو شوی مست تجلی
پرده بردارم و آن گه به خودت می‌نگرانم

ذره ذره حسنات از تو ز لطفم بپذیرم
کوه کوه از تو معاصی به کرم در گذرانم

هر عطایی که بکردم به تو ای بندهٔ من من
خوش نشین بنده که من دادهٔ خود را نستانم

هر که گوید که خدا را به قیامت نتوان دید
او نبیند به حقیقت نه از آن گمشدگانم

بار الاها تو بر آری همه امید سنایی
که مسلمانم و یارب نه از آن بی‌خبرانم
_______________________
This poem is authored by Hakim Abul-Majd Majdūd ibn Ādam Sanā'ī Ghaznavi (Persian: حکیم ابوالمجد مجدود ‌بن آدم سنایی غزنوی‎‎; born ca. 1087-1130), also known as Sanā'i Ghaznavi, or simply Sanā'i. Sanā'i was a 12th-century Persian poet celebrated for his homiletic poetry and influence on the development of mystical literature. He is recognised as the first poet to utilise Arabic verse-forms such as the qasīdeh (ode), the ghazal (lyric) and the masnavi (rhyming couplet) to express philosophical, mystical and ethical ideas in the tradition of Tassavof (Sufism). He hailed from Ghazna (modern-day Afghanistan) and was one of the major influences on Mawlana Rumi who emerged a century after.