به رزم و بزم و به رای و به چهر

Описание: بازگشت الناز رکابی عزیز به کشور و شادمانی مردم از دیدارش انگیزه‌ای شد تا نکته‌ای را گوشزد کنم که صخره‌نوردان نیک می‌دانند و شاید این روزهای دشوار سودمند باشد. آن هم این که پیمودن مسیری دشوار فقط زمانی ممکن است که بتوان در میانه‌اش درست آرمید و آسود. خواه صعود از دیواره‌ای بلند باشد و خواه پیمودن مسیر تا قله‌ای دوردست، تنها کسانی به مقصد دست می‌یابند که فن آرام گرفتن بر لبه‌‌ها را آموخته باشند.
شاید برایتان این پرسش پیش آمده باشد که چرا فردوسی هفت مرحله‌ی دشوار رستم و اسفندیار را هفت «خوان» نامیده است؟ پاسخ آن است که پهلوانان پس از عبور از هر مرحله بزمی و «خوان»ی می‌آرایند و می‌خورند و می‌نوشند و می‌آرامند، تا برای گذر کردن از مرحله‌ی بعدی آماده شوند. این کار چندان مهم بوده که در کنار فنون رزم، آداب بزم هم داشته‌ایم و کسی پهلوان کامل بوده که در هردو سرآمد باشد: بدو گفت کاووس کامروز بزم/ گزینیم و فردا بسازیم رزم».
اما شور و هیجان رزم چشم را خیره و اندیشه را تیره می‌کند. گاه خشم رزم،‌ رقص بزم را از یاد می‌برد و رستمِ کین‌خواهِ سیاوش می‌گوید: «نبیند دو چشمم مگر گَردِ رزم/ حرام است بر من می و جام و بزم»، و نتیجه آن که رستم در این جنگها مثل گودرز و توس نقشی کلیدی ایفا نمی‌کند.
درآمیختن بزم با رزم به معنای سکون نیست، بلکه تنظیم تنفس برای پیش تاختن است. «بزم» همان یادگیری فن لذت بردن از مسیر است. مسیری خطرناک که صخره‌نوردان و پهلوانان می‌پیمایند. زیبایی الناز رکابی آویخته بر دیواره و شکوه لیلا اسفندیاری خفته در هیمالیا نشان می‌دهد که رزم شوخی‌بردار نیست. اما می‌توان با شوخ‌طبعی رویارویش ایستاد. اگر قصد آوردگاه دارید، مهارت خندیدن در هنگامه‌ را بیاموزید. آنان که برای نمایش جدیت‌شان با ریاضت و اخم و تلخ‌کامی پیش می‌روند، چندان بر دیواره‌ها نمی‌پایند.
اگر کسی به رنج بردن و عبوس بودن در رزمگاه دعوتتان کرد، یا بی‌خرد است و یا طلیعه‌داری از سپاه دشمن. اگر کسی نفس تازه کردنتان را بر صخره نکوهش کرد، از صخره‌نوردی چیزی نمی‌داند، یا می‌خواهد نداند. «زیستن» واقعی نوعی صخره‌نوردی است که به صورت افقی انجام می‌شود. یکنواختی و سکون و گرانش در آن توهمی ساختگی‌ست. اگر خستگی و خطر سقوط و در کنارش شکوه چشم‌انداز و حس بلندا در کار نبود، زندگی‌ زیسته نشده است.
وقتی بر صخره‌ها می‌آویزید، بار اضافی با خود نبرید، حتا سوگ همسفر فرو افتاده‌تان را؛ وقتی با مرگ کشتی می‌گیرید، ارج رفتگان را دریابید، نه غم غیابشان را. وقتی ارتفاع گرفتید، دلهره‌ی سقوط را رها کنید و از چشم‌انداز لذت ببرید.

نویسنده: دکتر شروین وکیلی
خوانش: ساینا تأییدی
تدوین: فرهاد آقابابایی


#دان
#Done
#Sherwin_Vakili
#شروین_وکیلی
#اعتراضات_سراسری
#ایران
#مهسا_امینی
#زن_زندگی_آزادی
#مرد_میهن_آبادی
#ElnazRekabi
#الناز_رکابی