Nağme - 216 - | Evlilik, Cennet Köşesi Bir Yuva ve Şeytan | M. Fethullah Gülen | (2013/01/31)

Описание: Sevgili dostlar,

Bugünkü nağmede, geçtiğimiz günlerde bir Kırık Testi'ye konu yaptığımız aile, şeytanın tuzakları ve talak mevzuunu ehemmiyetine binaen bir kere daha gündeme getirmek ve muhterem Fethullah Gülen Hocaefendi'ye sorduğumuz bir sorunun cevabından 13 dakikalık bölümü sesli olarak sunmak istiyoruz.

Muhterem Hocamız bu sohbetinde şu mevzuları anlatıyor:

Bütün şerli işlerin müsebbibi ve güzel işlerin tahripçisi şeytandır. Kur'an-ı Kerim'de, şeytanın süsleyici, kötülükleri güzel gösterici ve vesvese verici olduğu belirtilmekle beraber, o "garûr" vasfıyla da zikredilmektedir ki, garûr kelimesi 'çok aldatan' demektir. O, insanın niyet ve düşünceleri içine, kendi çarpık düşünce, entrika ve hilelerini karıştırmak suretiyle sürekli onu yoldan çıkarmaya çalışır.

Hazreti Pir'in ifadesiyle şeytanın en önemli desiselerinden bir tanesi de, insana kendi mevcudiyetini inkâr ettirmesidir. Öyle ki insan kimi zaman tamamen şeytanın güdümüne girip onun dürtüleriyle hareket ettiği halde, sanki bütün bunları kendi başına yapıyormuş gibi, "ben düşündüm, ben karar verdim, ben planladım, ben yaptım" türü ifadelerle her işin mimar ve banisi olarak kendini görür.

Allah Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem); şeytanın, eşlerin arasının açılması ve bir yuvanın yıkılmasına sevindiği kadar başka hiçbir şeye sevinmediğini ifade buyuruyor. Söz konusu hadis-i şerif şu şekildedir: "İblis tahtını su üzerine kurar. (Bu ifadeden şeytanların daha çok nerelerde kuyruklarını dikip cirit attıkları ve hangi mekânlarda daha fazla insanların ayaklarını kaydırdıklarını da öğrenmiş oluyoruz. Diğer bir ifadeyle şeytanın postunu serdiği yerler, sefahat adına kullanılan ve her türlü fenalığa açık sahiller vb. mekânlardır.) Sonra yapacakları kötülükleri yapmak üzere avenesini sağa sola gönderir. (Bu yardımcılardan kimisi insana faiz yedirtir, kimisi göze hükmederek harama baktırır, böylece bohemlik duygularını tetikleyerek onu şehevanî hisleri arkasında koşturur; kimisi de ağza hükmederek yalan söyletir, gıybet ettirir veya iftiraya sevk eder. Belki de onlardan her birisi kabiliyet ve o mevzudaki mümaresesine göre günah adına yapacağını yapar.) Makam ve mevkice ona en yakın olan, fitnenin en büyüğünü yapandır. Hepsi yaptıklarını anlatmak üzere İblis'in yanına gelir ve içlerinden birisi, 'Ben şunu, şunu yaptım.' der. Ancak İblis, ona, 'Senin yaptığın da bir şey mi?' der. (Aslında şeytan işlenilen günahların her birinden memnun olur. Çünkü her bir günah içinde küfre giden bir yol vardır. Her bir günah kalbde siyah bir nokta oluşturur. Aynı zamanda günah işleyen bir insan Allah'tan bir adım uzaklaşmış olur. Ancak şeytan, avenesinden daha fazlasını beklemektedir.) Sonra bir başkası gelir ve 'Falan adamı, karısından boşayıncaya kadar onun yakasını bırakmadım.' der. İblis bundan o kadar memnun olur ki, hemen onu yanına çağırır ve 'Sen ne kadar şirinsin!' diyerek ona iltifat eder." (Müslim, Münafıkûn 67; Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, 3/314)

Demek ki şeytan açısından bir yuvanın dağılması o denli önemli bir mesele ki, o, insanları, diğer kötülüklere sürükleyen avenesine iltifat etmezken, karı-kocayı birbirinden ayıran yardımcısına iltifat etmekte, kim bilir belki de onu ödüllendirmektedir. Peki ama şeytan için, bu mesele niçin, bu kadar önemlidir? Çünkü o, esasında, bir yuvanın canına okumakla sadece iki insanın canına okumuş olmuyor. Bir yuvayı yıkmakla o, aynı zamanda çoluk çocuğun, ayrılan eşlerin anne babalarının, yakınlarının, sevenlerinin, hatta diyebiliriz ki, bir mânâda, bütün bir toplumun canına okumuş oluyor.

Bu itibarla asla unutulmamalı ki, şeytan, cennet köşesi olmaya namzet bir yuvayı bir cehennem çukuru haline getirebilmek için, hiçbir zaman boş durmayacak, eşleri birbirine düşürmek için elinden gelen her şeyi yapacaktır. Ayrıca bu hedef istikametinde, avucunun içine alıp istediği gibi yönlendirdiği şeytanlaşmış insanlar vasıtasıyla da aile müessesesine sürekli zarar vermek isteyecektir. Hiç şüphesiz tearuz ve tesakutlar ağına giren böyle bir yuvada en çok zarar gören de çocuklar olacaktır. Zira kavga, cidal, niza, nifak ve şikakın yaşandığı bir ailede çocukların sağlam bir ruhî yapıyla yetişmeleri mümkün değildir. Evet, anne babanın sürekli birbiriyle sürtüşüp durduğu bir yuvada çocuk, hep ikilem yaşayacak, valideynin birbirine karşı sarf ettiği her kötü söz onun korteksine yerleşecek; çocuk "Meğer benim anne ve babam neymiş." deyip inkisar üstüne inkisar yudumlayacak ve zamanla ebeveyn onun nazarında bütün bütün itibar ve kredi kaybedecektir.