เรื่องเล่าชั้น 13

Описание: ‪@เสียงกระซิบจากความมืด68‬
เรื่องเล่าชั้น 13
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุณ “กานต์” ส่งเข้ามาเล่า เป็นประสบการณ์ตรงของครอบครัวเขาเองครับ…

เมื่อหลายปีก่อน กานต์กับครอบครัวมีโอกาสไปเที่ยวต่างจังหวัดในช่วงเทศกาลปีใหม่ครับ ปกติแล้วครอบครัวเขาจะวางแผนทุกอย่างไว้ล่วงหน้า จองที่พัก เตรียมเสื้อผ้า แต่ปีนั้นเหมือนจะยุ่ง ๆ ทั้งพ่อกับแม่ ทั้งตัวเขาเอง จนลืมเรื่องโรงแรมไปเลยครับ

พอขับรถไปถึงตัวเมือง กว่าจะเข้าไปก็เกือบสี่ทุ่ม ทุกโรงแรมที่โทรถาม ป้ายไฟที่ขับผ่าน เต็มหมดครับ…เต็มทุกที่จริง ๆ พอดีพนักงานโรงแรมแห่งหนึ่งแนะนำว่า ถ้าไปลองถามโรงแรมเก่าในซอยข้าง ๆ น่าจะมีห้องว่างอยู่ เพราะคนไม่ค่อยนิยมไปพักแล้ว

กานต์กับครอบครัวก็เลยลองไปดูครับ โรงแรมนั้นเป็นตึกสูงเกือบ 15 ชั้น ด้านหน้าป้ายไฟเก่า ๆ กระพริบแสง แต่ข้างในเหมือนยังพอมีบรรยากาศหรูหรา ทว่ากลับเงียบผิดปกติ ล็อบบี้กว้างแต่แทบไม่มีแขกเลย

พอเข้าไปติดต่อ พนักงานต้อนรับยิ้ม ๆ แต่บรรยากาศข้างในชวนให้ขนลุก เค้าเสนอให้พักชั้น 13 ห้องค่อนข้างใหญ่ ราคาถูกมาก แม่กานต์ก็เซ็นรับทันทีเพราะเหนื่อยกันมาทั้งวัน ขี้เกียจหาที่อื่นแล้ว

แต่…สิ่งแปลกแรกที่เจอ ก็คือตอนขึ้นลิฟต์ครับ ปุ่มกดไม่มีเลข 13 มีแต่ 12 แล้วก็ 14 กด 14 แล้วพอถึง ประตูลิฟต์ก็เปิด…เป็นชั้น 13 พอดี

กานต์ยังแอบยืนอึ้ง ๆ แต่พนักงานแค่ยิ้ม แล้วบอกว่า “เชิญครับ ห้องอยู่สุดทางเดิน”

พอเข้าห้อง ทุกอย่างดูปกติ ห้องกว้าง มีเตียงคู่ ทีวี โต๊ะเครื่องแป้ง แต่บรรยากาศเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลา กานต์นอนเตียงหนึ่ง พ่อแม่อีกเตียงหนึ่ง ตอนแรกทุกอย่างก็สงบดีครับ

จนประมาณตีสอง แม่กานต์สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนเคาะประตู… “ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก”...เบา ๆ แต่ชัดเจน ทุกคนตกใจเพราะมันดึกเกินไป พ่อเดินไปเปิดไฟ มองตาแมวออกไป แต่ไม่เห็นใคร พอหันหลังกลับมา…เสียงเคาะก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ดังกว่าครั้งแรก

กานต์เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศมันผิดปกติ เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ปรากฏว่าไม่มีสัญญาณเลย ทั้งที่ระหว่างวันสัญญาณเต็ม พร้อมกันนั้นทีวีก็ติดขึ้นมาเองครับ มีแต่จอหิมะขาว ๆ เสียงซ่า ๆ ดังลั่นห้อง

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ “กรี๊ดดดด!” เปิดออกเองแรงมาก ข้างในไม่มีใคร…แต่มีกลิ่นน้ำหอมแรงฉุนลอยออกมา ทั้งที่กลิ่นนั้นไม่ใช่ของใครในครอบครัว

แม่เริ่มร้องไห้ จะรีบออกไป แต่พ่อพยายามปลอบให้รอจนเช้า แต่กานต์เองตอนนั้นเห็นชัด ๆ ว่า มุมกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง มีเงาผู้หญิงชุดขาวผมยาวยืนอยู่ เธอไม่มองตรง ๆ แต่ก้มหน้า หันกระจกเข้าหา ทำท่าเหมือนจะเดินออกมา

กานต์ตะโกนเรียกพ่อทันที แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปครับ ไฟในห้องมืดสนิท แต่ประตูห้องกลับเปิดออกเองช้า ๆ เหมือนกำลังเชิญให้ทุกคนออกไป…

สุดท้ายพ่อกวาดของทุกอย่าง วิ่งพาแม่กับกานต์ออกจากห้องทันที พอวิ่งลงไปถึงล็อบบี้ พนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์กลับทำหน้าเรียบ ๆ ไม่ได้ตกใจที่เห็นพวกเขาหนีลงมา ทั้งที่สภาพแต่ละคนคือเหงื่อท่วม หน้าเสีย พนักงานแค่พูดว่า

“ไม่เป็นไรครับ…แขกที่ขึ้นไปพักชั้น 13 ไม่ค่อยทนได้หรอก”

กานต์ถามกลับไปทันทีว่า “ตกลงมันเป็นชั้น 13 หรือยังไงกันแน่? เพราะปุ่มลิฟต์ไม่มีเลข 13”

พนักงานยิ้ม แล้วตอบสั้น ๆ ว่า…

“เพราะจริง ๆ โรงแรมนี้…ไม่มีชั้น 13 ครับ”

ตั้งแต่วันนั้นครอบครัวกานต์ก็ไม่เคยเลือกพักโรงแรมเก่า ๆ แบบไม่ได้จองล่วงหน้าอีกเลยครับ และทุกครั้งที่นึกถึงเสียงเคาะประตู กับเงาผู้หญิงในกระจก เขายังขนลุกมาจนถึงวันนี้...