zamek książęcy "Lenno" we Wleniu🌄

Описание: #drone #dronevideo #zamek #historia #castles #castle #dolnyśląsk #morning

📜 historia obiektu:
Zamek murowany (romański) na szczycie wygasłego wulkanu powstał już w końcu XII wieku, prawdopodobnie z inicjatywy księcia Bolesława I Wysokiego, w miejscu istniejącej wcześniej drewniano-ziemnej warowni, wspomnianej w bulli papieża Hadriana IV z roku 1155 jako "castrum Valan". Obok romańskich zamków książęcych we Wrocławiu, Opolu i Legnicy, warownię wleńską należy traktować jako jeden z najstarszych obiektów zamkowych na ziemiach polskich. Początkowo założenie składało się z sześciobocznej wieży otoczonej murem. Zabudowania gospodarcze prawdopodobnie były drewniane. Zamek był własnością książęcą. Początkowo w rękach Bolesława I Wysokiego, potem w granicach tzw. Monarchii Henryków Śląskich. W I połowie XIII wieku - prawdopodobnie z inicjatywy księcia Henryka I Brodatego - na terenie zamku powstaje romańska kaplica oraz wieża mieszkalna. W tym też czasie warownię wleńską odwiedza kilkukrotnie Jadwiga, żona księcia Henryka (późniejsza święta i patronka całego Śląska). Jest niemal pewne, iż księżna uczestniczy w nabożeństwach w nowo wybudowanej kaplicy zamkowej. W latach 1242-78 zamek we Wleniu pozostaje w rękach księcia Bolesława II Rogatki, który m.in. w roku 1277 więzi tu swego bratanka, Henryka IV Prawego, dzięki czemu uzyskuje ostatecznie ziemię świdnicko-jaworską. Pod koniec XIII wieku wieża sześcioboczna zostaje zastąpiona potężną wieżą okrągłą o średnicy 12 metrów i grubości murów dochodzącej do 3 metrów. W latach 1278-1368 zamek wleński stanowił jedną z głównych warowni księstwa świdnicko-jaworskiego. Po śmierci ostatniego Piasta świdnickiego - Bolka II Małego - w roku 1368, księżna-wdowa Agnieszka przekazała zamek w zastaw lenny rycerzom von Zedlitz. Kolejna przebudowa i rozbudowa nastąpiła w latach 1377-91: powstał wówczas zamek średni. Od tamtego czasu warownia wielokrotnie zmieniała właścicieli, okresowo będąc nawet siedzibą rycerzy-rozbójników, tzw. "raubitterów". Ostatnia inwestycja budowlana miała miejsce w roku 1642, jednak już w roku 1646, podczas działań wojennych wojny trzydziestoletniej, zamek został spalony i od tamtego czasu pozostaje ruiną. Pod koniec XIX wieku rozpoczęto pierwsze prace konserwatorskie, a w okresie międzywojennym zamek był częściowo udostępniony turystom. Po II wojnie światowej obiekt uległ dalszej degradacji, jednak jego walory historyczne i krajobrazowe sprawiły, że został objęty ochroną konserwatorską. Na początku XXI wieku przeprowadzono szczegółowe badania archeologiczne, które pozwoliły odsłonić relikty romańskiej kaplicy, pierwotnych murów obwodowych oraz fragmenty zabudowy gospodarczej. W latach 2015-18 zrealizowano szeroko zakrojony projekt zabezpieczenia ruin, dzięki któremu zamek został przystosowany do potrzeb ruchu turystycznego. Od 2018 roku obiekt jest udostępniony zwiedzającym w formie tzw. trwałej ruiny. Na miejscu powstały kładki widokowe, ścieżki edukacyjne i tablice informacyjne, pozwalające lepiej poznać historię tego wyjątkowego zabytku.