Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ - Ah Greece, I love you so

Описание: Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ - Ah Greece, I love you so

Καλωσορίσατε στις “Μουσικές Θύμησες”!
Ταξιδέψτε πάλι μαζί μου κάπου πίσω στο 1984, όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτό το υπέροχο λαϊκο τραγούδι. Την μουσική έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης και τους στίχους η Βάσω Αλαγιάννη και πρώτος ερμηνευτής ήταν ο μεγάλος Νίκος Παπάζογλου.
…και τώρα …σειρά μου…😊
Το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» είναι μια εξομολόγηση αγάπης και πίκρας προς την πατρίδα.
Ο ποιητής εκφράζει τη διπλή σχέση του Έλληνα με την Ελλάδα: από τη μία την αγαπά βαθιά γιατί τον γέννησε, τον έμαθε, τον καθόρισε· από την άλλη, τον πληγώνει, τον απορρίπτει και τον περιορίζει.
Ο «Έλληνας που ελληνοξεχνά» βρίσκει ελευθερία μέσα στην απόσταση, ενώ εκείνος που δεν αγαπά ζει σε ξενιτιά ακόμα και στην ίδια του τη χώρα.
Η πατρίδα προσωποποιείται — γίνεται μάνα, ερωμένη, παλιά αγάπη που άλλοτε σπρώχνει κι άλλοτε αγκαλιάζει.
Στο τέλος, ο ποιητής προτείνει ότι η αληθινή πατρίδα είναι η καρδιά, όχι ο τόπος· ότι η ελληνικότητα είναι εσωτερική εμπειρία, γεμάτη αντίφαση, πόνο και ευγνωμοσύνη μαζί.
Ελπίζω να βρείτε και την δική μου ερμηνεία δραματική και συγκινητική! ❤️❤️❤️

Welcome to “Musical Memories”!
Travel back with me to 1984, when this wonderful folk song was first released. The music was written by Manolis Rasoulis and the lyrics by Vasso Alagianni and the first performer was the great Nikos Papazoglou.
…and now …my turn…😊
The song “Ah Greece I love you” is a confession of love and bitterness towards the homeland.
The poet expresses the dual relationship of the Greek with Greece: on the one hand, he loves her deeply because it gave birth to him, taught him, defined him; on the other, it hurts him, rejects him and limits him.
The “Greek who forgets Greece” finds freedom in the distance, while the one who does not love lives in exile even in his own country.
The homeland is personified — it becomes a mother, a lover, an old love that sometimes pushes and sometimes embraces.
In the end, the poet suggests that the true homeland is the heart, not the place; that Greekness is an inner experience, full of contradiction, pain and gratitude at the same time.
I hope you find my rendition dramatic and moving too! ❤️❤️❤️


Στίχοι

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά.
Εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά,
σάμπως φταις κι εσύ καημένη,
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά.

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω,
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ,
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω.

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό,
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι,
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς,
σαν το νόθο με πετάς,
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά,
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου,
που τ’ άγια χώματα της πόνος και χαρά.
Κάθε ένας είναι ένας που σύνορο πονά,
κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά.

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω,
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ,
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω.

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό,
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι,
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς,
σαν το νόθο με πετάς,
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.


Lyrics

Blessed be the Greek who dares forget he’s Greek,
and lives in freedom, far, in some Chicago street.
But he who neither knows nor loves your name,
poor soul, you’re not to blame,
in Athens still he lives in exile’s shame.

Ah Greece, I love you so,
and I thank you deep below,
for you’ve taught me, yes, I know,
how to breathe where’er I go,
how to die where’er I stand,
and not to bear your heavy hand.

Ah Greece, I’ll tell you this,
ere the rooster’s morning hiss,
thirteen times you’ve turned away,
pressing me, and making stay,
like a bastard, cast aside,
yet upon my back you hide.

The sweetest homeland is the heart,
O Odysseus, please come back,
your holy soil is joy and pain,
each border bleeds, each heart’s in chain,
and I’m a no one, wandering again.

Ah Greece, I love you so,
and I thank you deep below,
for you’ve taught me, yes, I know,
how to breathe where’er I go,
how to die where’er I stand,
and not to bear your heavy hand.

Ah Greece, I’ll tell you this,
ere the rooster’s morning hiss,
thirteen times you’ve turned away,
pressing me, and making stay,
like a bastard, cast aside,
yet upon my back you hide.