P2_სიტყვა პატაარ მეფისა

Описание: ამბავი მეფე ლაშას ცოლის თავგანწირვისა
თურმე მდუმარედ მოუსმენია მეფესა.ფერი წართმია..აწვალებდა ხმალსაო.უთქვიათ:ათი კაცი გამოგვარჩია,გაგვიყოლა მეფის ცოლმა,მეტი არ ინდომა,ლეკო დავიცავსო.
ციხესთან მისულმა თქვა:აქ დაუგეს ხაფანი მეფე თამარსა. გუმანი მიგრძნობს გაგვწირავენ. კარგია,მეფე არ მოვიდაო. თუ ხაფანგი დაგვიგეს,მეფე ცოცხალი დარჩება.მეფის ხათრით მოვედი,ამათი ნდობა ძნელიაო.ადგილის ხსენება მზარავდა, ჩემი ფეხით მომიწია მოსვლაო. სიცოცხლე მეფეს ვაჩუქე,თუ ხაფანგია,მირჩევნია მე მომკლანო.
მერე შევედით ციხის ვიწრო ხევსა.წამოვიდა ცვენა ისართა, ზემოდან გვესროდნენო. მოასწრო: მართლა დაგვიგეს საფანგი,მეფე გადარჩაო.
მეტი არაფერი გაგვიგონია,მალევე მოკვდაო.სამი ისარი ჰქონდა მკერდსა.ჩვენ ცხედრებმა დაგვიცვაო.

პატარა მეფე დაარქვა, ლასი უთქვია პარსულად,
ფასი ცოდნია სიტყვისა, ხატაეთს გადაბარგულა,
კაცი პირობას იტყოდა, პირს იცავდაო ხარ-გულა,
მამისთვის დევი პატარა, გიორგი-ლაშა ქართულად.

მისულა ველისციხესა, გულსა ბალღამით, მჭვუნვარე,
წლისთავი მეფე თამარის, თურმე იგლოვა მდუმარედ,
წმინდა ყოფილა სახელი, მეფე ვინა თქვას მწუხარე,
კაცები ტკივილს მალავენ, ჭექსა არჩევენ მქუხარეს.

მანათობელი ჩამქრალა, ვნება დამცხრალა მხტომარე,
სალოცავს ხალხის სიმრავლე, მისულა მტერი, მოყვარე,
უთამარობა სამეფოს, უმხარო ტახტსა მჯდომარე,
კაცი დარდს შეეჭიდაო, ბედი ხსნას ჩამოატარებს.

მისულა კალმით ნახატი, მოსულა დარდის მალამო,
ფუნჯი დანებდა გამოცდას, შენ დაიმორცხვე კალამო,
ქალი ლერწამის ტანისა, თვალთა კვესება თამამობს,
ველისციხელი ყოფილა, ველსა ქურციკი ნავარდობს.

ის ქალი აურჩევია, გულ-ნება გადაწურვილი,
მეფე კაცამდე აზიდა, პირ-ნება კურნა წყლული ვით,
მტკიცე ყოფილა პირობა,გამხელა გულის წყურვილის,
არჩევანს პირის სჭირდება, ქალს არჩევანის სურვილი.

კაცსა პირობა უთქვია, ქალი პირობის საზომი:
ვერ დავიცავი ,ვერ ვსძლიე ,არა ვიქმ ძველთა დაგმობილს,
სხვა ქალსა არა შევირთავ, ვიქნები პირის პატრონი,
სიკვდილმა ხელი დაგვრიოს, პირობა იყოს კანონი.

კავთისხევს ქორი დარაჯობს, სამარეს ირმის ნახტომის,
ღამე ბოკვერის ხმა ისმის, გახუნებულა კანონი,
რვაასი წელი სახელი, მალამო ისრით საზომი,
ქორი დარაჯი სიტყვისა, პირობას იცავს პატრონი.

დიდ ველსა ქორის სახლია, სამარე მეფის ქალისა,
ღამე ბოკვერის ხმა ისმის, დგას გზასა დარიალისა.
რვაასი წელი სახელი, მალამო ისრით საზომი,
ქორი დარაჯი სიტყვისა, პირობას იცავს პატრონი.