اگر ایران را دوست دارید این ویدئو را نبینید!

Описание: داناهو، خبرنگار مشهور جنگی که به ارتش انگلستان پیوسته بود، در سال 1296 به عنوان افسر اطلاعات وارد ایران شد. یکی از وظایف او جمع آوری اطلاعات محلی و منطقه ای برای دولت بریتانیا بود تا لندن آگاهانه جنگ را ادامه بدهد. داناهو در یکی از گزارش های خود که مربوط به قحطی همدان در سال های جنگ جهانی اول بود، می نویسد:
«... حوادث بدتری در راه بود. مردم گرسنه ای که رنج بی غذایی آنها را به جنون دچار کرده بود، به خوردن گوشت یکدیگر روی آورده بودند. آدمخواری جرمی است که تاکنون در ایران ناشناخته بوده و از این رو مجازاتی برای آن در قوانین این کشور وجود ندارد. مجرمین اغلب زنان هستند و قربانیان؛ کودکانی که از جلوی خانه هایشان ربوده می‌شوند و یا در شلوغی بازار قاپیده می‌شوند.
مادران از اینکه برای گدایی تکه نانی، نوزادانشان را تنها بگذارند، می هراسند. زیرا ممکن است در غیبت آنان کودکانشان ربوده و خورده شوند. هرگز نتوانستم در کوچه و بازار و معابر باریک و ناهموار ایـــن سـرزمیـن گــام بردارم، بی‌آنکه وحشتی بیمارگونه نسبت به دیدن این همه بدبختی احساس کنم.
کودکانی که پوست و استخوان بودند دور آدم جمع می شدند و برای لقمه نانی و یا پولی که بتوانند با آن نان بخرند التماس می‌کردند و هنگامی که چند پول سیاه به آنها می‌دادی نمی توانستی این فکر رنجش آور را از ذهن بیرون کنی که شاید سرنوشت آنها هم دیر یا زود، سر درآوردن از درون دیگ غذاست.
وی در ادامه از بازداشت تعدادی از مجرمین به دست نیروهای نظمیه می‌نویسد:
«آنها ده زن را بازداشــت کــرده انـد کـه اعتراف کرده اند تعدادی کودک را ربوده و خورده اند و با این بهانه که گرسنگی آنها را به چنین جرایم هولناکی وادار کرده از خود دفاع کرده اند«.
داناهو درباره موارد دیگری چنین می‌نویسد:
«روز بعد در هشتم می مورد هولناک تر دیگری از آدمخواری کشف شد. دو زن، مادر و دختر، با دستان خون آلود دستگیر می‌شوند. آنها دختر هشت ساله ای را کشته و مشغول پختن جنازه او بودند که نظمیه مانع از مقدمات این ضیافت می‌شود. قطعات نیم پخته‌ی باقیمانده در یک سبد ریخته شده و گروهی از دمکرات های شکم سیر و خشمگین مجرمین بیچاره را به مرگ تهدید کرده و تا مقر نظمیه همراهی می کنند. روز بعد آن دو زن اعدام شدند».

منبع:
محمدقلی مجد، قحطی بزرگ (1298-1296ش) ، تهران: موسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی ، 1386، ص55-56