هوا گرم است و تب‌دار است در گرمای ظهر روز عاشورا - سنگین شب ششم محرم 1390 - حاج محمود کریمی - الهادی

Описание: هوا گرم است و تب‌دار است در گرمای ظهر روز عاشورا
حرم غوغا عطش بالا
و پژمرده است گل‌ها بعد اخبار شهادت‌نامه اکبر
گل لیلا گل لیلا
دلیران یک به یک در خاک و خون خفتند از اصحاب
نشسته گرد غم بر صورت مهتاب
گوش و هوش خود داده است بر ارباب
حرم غوغاحرم بی‌تاب
ز ابر دامن یک خیمه بیرون زد یکی خورشید بی‌همتا
به سر عمامه سبز امام مجتبی دارد
چه رویی دل‌ربا دارد
و با عزمی چو عزم باب خود آهنگ اذن جنگ
از خون خدا دارد حیا دارد
چقدر این نوجوان در حنجر تشنه صدایی آشنا دارد
صدای صولت حیدر صدای عصمت مادر
صدای غربت بابای خود در کربلا دارد
به دستی تیغ برانی که با آن مجتبی برج جمل پی کرد
و بر کتفش سپر
در دست دیگر نامه، دیگر نه، رضایت‌نامه را دارد
به زیر افکند سر را در بر مولا
به نای جان‌گدازش می‌برد هوش از سر مولا
که ای جانم به قربانت عمو دستم به دامانت
تویی کز نوجوانی بهر قاسم راهبر بودی
نه رهبر تاج سر بودی عمو بودی پدر بودی
پس از بابا تو بودی من نفهمیدم یتیمی را و غربت را
اگر با اکبرت فرقی ندارم پس چرا او رفت و من ماندم
چو در پیش تو از اکبر عقب ماندم
به خیمه بازگشتم نامه بابای خود خواندم
تو دیشب وعده دادی
بر سرم آن‌گه کشیدی دست خود دست محبت را
عمو تا دست‌خط رهبر بی‌یار خود را دید
تمام نامه را بویید
به چشم خود نهاد آن نامه را و اشک می بارید
به لب‌های ترک‌دار از عطش نام امام خویش را بوسید
به آه آتشینش خواهر خود را مشوش کرد
چندین بار در حال وداع با بردارزاده‌اش غش کرد
حسن عازم به میدان شد
و قرص روی ماه ماه‌روی مجتبی از نیمه پنهان شد
به لشکر زد تمام دشت در حیرت که این طفل دلاور کیست
یقینا این سوار خردسال از نسل حیدر هست و حیدر نیست
بماند جنگ و جولانش
بماند رعد لب‌های رجزخوانش
به هر ضربه ز عباس دلاور نعره تکبیر می آمد
به گوش حضرت قاسم
بنازم بر بنی هاشم
یتیمی بر زمین افتاد ز عرش زین نگین افتاد
به روی خاک تا افتاد
ناگه کاکلش در دست نامردی لعین افتاد
عمو باز شکاری شد
ز دور قاسمش دشمن فراری شد
به زیر پای مرکب‌ها گل زهرا چو پرپر شد
هوا آکنده از بوی گل یاس بهاری شد
به روی صورتش مانده است جای نعل مرکب‌ها
غبار دوروبر خوابید
عمو می‌دید قاسم می‌کشد پا بر زمین
شکسته استخوان‌هایش به پیش چشم بابایش