เรื่องเล่า : คืนปล่อยผี (ผี)

Описание: สวัสดีครับ ท่านผู้ฟังที่เคารพรักทุกท่าน พบกันอีกเช่นเคยกับผม, อาจารย์ยอด...
เรื่องราวที่ผมจะนำมาเล่าให้ท่านผู้ฟังได้สดับรับฟังในวันนี้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความลี้ลับของโลกวิญญาณ เรื่องของกฎแห่งกรรม และสิ่งที่คนโบราณเขาถือสืบต่อกันมา ซึ่งเรื่องเหล่านี้ แม้ในยุคสมัยใหม่ที่วิทยาศาสตร์ก้าวไกล จะมองว่าเป็นเรื่องงมงาย แต่สำหรับผู้ที่เคยประสบพบเจอมากับตัวแล้ว... เขาย่อมรู้ดีว่า "สิ่งที่มองไม่เห็น" นั้น... ไม่ได้แปลว่า "ไม่มีอยู่จริง"
เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปหลายสิบปีก่อนครับ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน (ซึ่งผมขอไม่เอ่ยนามหมู่บ้านนะครับ เพื่อเป็นการให้เกียรติแก่สถานที่และผู้ที่เกี่ยวข้อง) หมู่บ้านนี้ยังคงรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีโบราณไว้ได้อย่างเหนียวแน่น โดยเฉพาะประเพณีที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อเรื่องผีสางเทวดาและบรรพบุรุษ
ในทุกๆ ปี จะมีช่วงหนึ่งที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า "คืนปล่อยผี"
คืนปล่อยผีที่ว่านี้ ก็คือคืนก่อนวัน "บุญข้าวสาก" หรือ "สารทเดือนสิบ" (ในบางท้องที่) ซึ่งเป็นวันที่เชื่อกันว่า ประตูนรกจะถูกเปิดออก ท่านพญายมราชจะอนุญาตให้ดวงวิญญาณของสัมภเวสี เปรต อสุรกาย หรือผีที่ไม่มีญาติขาดมิตร รวมถึงวิญญาณของบรรพบุรุษที่ยังไม่ไปผุดไปเกิด ได้กลับขึ้นมารับส่วนบุญส่วนกุศลบนโลกมนุษย์
ในค่ำคืนนั้น... ชาวบ้านต่างก็จะเตรียม "ห่อข้าวสาก" หรือห่อข้าวน้อยไว้เตรียมถวายพระในตอนเช้า และจะมีการนำเอาอาหารคาวหวาน หมากพลู บุหรี่ ไปวางไว้ตามทางสามแพร่ง ตามกำแพงวัด หรือใต้ต้นไม้ใหญ่ เพื่อเป็นการ "ให้ทาน" แก่วิญญาณเร่ร่อนเหล่านั้น
ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านจะสั่งห้ามลูกหลานไว้อย่างเด็ดขาดว่า ใน "คืนปล่อยผี" นี้ เมื่อตะวันตกดิน ห้ามออกไปเพ่นพ่านนอกบ้านโดยไม่จำเป็น โดยเฉพาะบริเวณทางสามแพร่ง ป่าช้า หรือบริเวณวัด เพราะในคืนนี้... "พวกเขา" จะออกมากันเยอะเป็นพิเศษ อาจจะไปเจอดี หรือไป "ทัก" โดนวิญญาณที่ไม่ได้รับเชิญเข้า
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า... ในหมู่บ้านนั้น มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งชื่อ "นายมั่น"
นายมั่นคนนี้ แกเป็นคนไม่กลัวฟ้ากลัวดินครับ ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ เรื่องผีสางเทวดาแกมองว่าเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ ชาติก่อนชาติหน้าไม่มีจริง แกถือว่าชีวิตนี้ใครมือยาวสาวได้สาวเอา การพนัน ขโมยเล็กขโมยน้อย น้ำสุรายาเมา เอาหมดทุกอย่าง ที่สำคัญ... แกเป็นคนอกตัญญูต่อบิดามารดา ตอนที่พ่อแม่ของแกยังมีชีวิตอยู่ แกก็ข่มขู่เอาเงิน เอาที่นาไปขายจนหมดสิ้น จนพ่อแม่ตรอมใจตายไปทั้งคู่
เมื่อถึงคืนปล่อยผีในปีนั้น... ชาวบ้านทั้งหลายต่างก็อยู่ในความสงบ บ้างก็สวดมนต์ไหว้พระอยู่ในบ้าน เตรียมข้าวของไว้ทำบุญในวันรุ่งขึ้น เสียงหมาหอนรับกันเป็นทอดๆ ดังโหยหวนมาจากไกลๆ บรรยากาศมันวังเวง เยียบเย็นผิดปกติ
แต่สำหรับนายมั่น... คืนแบบนี้มันช่างน่าเบื่อหน่าย
เย็นวันนั้นแกไปตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนที่ท้ายหมู่บ้านตามปกติ พอเมาได้ที่ก็คุยโวโอ้อวดตามประสาคนคึกคะนอง
"พวกมึงเชื่อเหรอวะ เรื่องคืนปล่อยผีอะไรนั่นน่ะ ปู่ย่าตายายเขาหลอกให้กลัว จะได้ไม่ออกไปทำชั่วกันตอนกลางคืน" นายมั่นพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปาก
"เฮ้ย... ไอ้มั่น อย่าไปลบหลู่" เพื่อนคนหนึ่งทัก "คืนนี้เขาถือ เขาแรงนะเว้ย มึงไม่เชื่อก็อย่าพูด"
"กูไม่เชื่อ!" นายมั่นตบโต๊ะเสียงดัง "ผีเผอที่ไหนจะมีจริง ถ้ามีจริง พ่อแม่กูที่ตายไปนั่นไง ทำไมไม่มาหักคอกูที่เอาที่ไปขาย! ฮ่าๆๆ"
ยิ่งดึก วงเหล้ายิ่งเลิกรา เพื่อนฝูงต่างขอลากลับบ้าน เพราะไม่มีใครอยากเดินฝ่าความมืดในคืนแบบนี้ เหลือเพียงนายมั่นที่ยังนั่งดื่มต่อคนเดียวจนเกือบเที่ยงคืน
"กลับโว้ย!" แกตะโกนลั่น แล้วลุกขึ้นยืนโซซัดโซเซ
หนทางกลับบ้านของนายมั่นนั้นมีสองทาง ทางหนึ่งคือทางอ้อม ซึ่งต้องเดินไกลหน่อย แต่เป็นทางปกติที่ชาวบ้านใช้กัน อีกทางหนึ่งคือทางลัด... ซึ่งต้องเดินตัดผ่าน "ป่าช้าเก่า" หลังวัด
ในยามปกติ นายมั่นก็ใช้ทางลัดนี้เป็นประจำเพราะมันเร็วดี และในคืนนี้ ด้วยความเมาและความไม่กลัวอะไร แกจึงเลือกเดินไปทางป่าช้าเก่าอย่างไม่ลังเล
ดวงจันทร์ในคืนนั้นถูกเมฆบดบังเป็นพักๆ แสงสลัวๆ พอให้เห็นทางรางๆ อากาศเย็นยะเยือกจนนายมั่นที่เมาๆ อยู่ยังรู้สึกขนลุกซู่
"หึ... หนาวเว้ย" แกบ่นพึมพำ
ขณะที่เดินมาถึงบริเวณทางสามแพร่งก่อนเข้าเขตป่าช้า... ที่ตรงนั้นมีต้นโพธิ์ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขามืดครึ้ม ที่ใต้ต้นโพธิ์มี "หมากพลู" และ "ข้าวห่อ" ที่ชาวบ้านนำมาวางไว้ให้สัมภเวสี
นายมั่นเดินผ่านไป แต่ด้วยความคึกคะนอง แกหันกลับไป แล้วใช้เท้าเขี่ยกระทงใบตองที่ใส่อาหารนั้นจนกระจัดกระจาย
"แดกซะพวกมึง! ถ้ามีจริงก็ออกมาให้กูเห็นสิวะ!"
สิ้นเสียงท้าทาย...