นิทานเซนสอนใจ : ปรัชญาแสงแห่งปัญญา ฟังแล้วชีวิตดีขึ้น

Описание: ตอนที่ 1
ใต้เงาภูเขาสูงซึ่งปกคลุมด้วยหมอกสีเงินยามเช้าสถานที่หนึ่งมีวัดเก่าแก่อยู่นอกหมู่บ้านซึ่งถูกโอบล้อมด้วยป่าสนสูงเสียดฟ้าภายในวัดนั้นมีพระหนุ่มชื่อเรนซึ่งเป็นคนเงียบขรึมและมักเก็บตัวอยู่ในกุฏิไม่สุงสิงกับใครชาวบ้านเล่ากันว่าตั้งแต่บวชเรนไม่เคยยิ้มไม่เคยแสดงอารมณ์ราวกับจิตใจเขาถูกปิดตายจากโลกภายนอกวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงสายลมเย็นพัดใบสนหล่นเกลื่อนพื้นเรนออกไปกวาดลานวัดอย่างเชื่องช้าขณะนั้นเสียงฝีเท้าเบาๆดังมาจากทางป่าเรนหันไปเห็นเด็กหญิงตัวเล็กในชุดเก่าเกินวัยยืนตัวสั่นดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเรนเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังถามไถ่ด้วยแววตาแต่ไม่ได้ใช้คำพูดเพราะเขาไม่ถนัดปลอบโยนใครเด็กหญิงเอามือกอดอกแล้วหลุบตาลงเหมือนไม่รู้จะตอบอย่างไรเรนสังเกตเห็นรอยขีดข่วนตามแขนและใบหน้าราวกับเพิ่งผ่านกิ่งไม้และพุ่มหนามเขาจึงค้อมหัวเล็กน้อยแล้วหันไปทางศาลาระฆังมือจับไม้ตีระฆังยกขึ้นช้าๆแล้วปล่อยให้เสียงกังวานดังก้องไปไกลในหุบเขาเสียงระฆังนั้นเหมือนคลื่นน้ำที่แผ่กว้างไปเรื่อยๆทะลุผ่านหมอกและแนวไม้สูงเข้าสู่หมู่บ้านในไม่ช้าชาวบ้านหลายคนก็รีบวิ่งมาตามเสียงพวกเขาพบเด็กหญิงและต่างร้องด้วยความโล่งใจเพราะเธอคือหลานของชาวบ้านที่หายไปตั้งแต่เมื่อคืนทุกคนขอบคุณเรนแต่เขาเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินกลับกุฏิอย่างเงียบงันอย่างไรก็ตามในหัวใจลึกๆของเขากลับมีความรู้สึกประหลาดคล้ายความอุ่นซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมานานราวกับน้ำแข็งที่เกาะบนยอดเขาเริ่มละลายเพียงเล็กน้อยคืนนั้นเรนนั่งอยู่หน้ากุฏิฟังเสียงลมพัดใบสนไหวพลิ้วเขานึกถึงดวงตาของเด็กหญิงซึ่งเต็มไปด้วยชีวิตและความเปราะบางเขาเริ่มเข้าใจเล็กน้อยว่าบางครั้งความเมตตาไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดไม่ต้องใช้เหตุผลหรือคำสอนยืดยาวเพียงการกระทำเล็กๆที่ตั้งใจจากใจจริงก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงทั้งผู้ให้และผู้รับได้เสียงลมยามค่ำพัดผ่านระฆังเก่าก่อให้เกิดเสียงกังวานเบาๆเรนรู้สึกว่าเสียงนั้นไม่ใช่เพียงเสียงโลหะกระทบกันแต่มันคือเสียงของหัวใจที่เริ่มเต้นร่วมกับโลกใบนี้อีกครั้ง


---

ตอนที่ 2
หลายวันผ่านไปฤดูหนาวมาเยือนหิมะโปรยลงบนหลังคาวัดและยอดสนขาวโพลนเรนยังคงทำกิจวัตรทุกวันแต่หัวใจกลับมีแสงสว่างเล็กๆที่คอยอุ่นในยามหนาวเย็นเขาเริ่มสังเกตความงามเล็กๆน้อยๆรอบตัวเช่นรอยเท้านกบนหิมะหรือแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่ส่องผ่านกิ่งไม้ในเช้าวันหนึ่งเรนออกไปตักน้ำที่ลำธารและพบชายชรานั่งพักริมทางมือสั่นเพราะความหนาวเรนไม่พูดอะไรเพียงถอดผ้าพันคอของตนส่งให้ชายชรารับไปด้วยสายตาแปลกใจแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆเรนเดินจากมาโดยไม่หันกลับแต่ในใจกลับได้ยินเสียงเหมือนระฆังดังอยู่ข้างในเย็นวันนั้นชาวบ้านบางคนมาวัดเพื่อนำอาหารมาถวายและเอ่ยปากชวนเรนไปร่วมงานเลี้ยงรับฤดูหนาวเขาลังเลแต่ก็รับปากเมื่อไปถึงหมู่บ้านเด็กหญิงที่เคยหลงทางวิ่งมาหาและยื่นดอกไม้เล็กๆให้เขาเธอยิ้มกว้างและพูดเพียงคำว่าขอบคุณเรนรับดอกไม้นั้นไว้ดวงตาของเขาสะท้อนภาพหิมะและแสงไฟจากเตาอบรวมกันเป็นประกายอุ่นในใจคืนนั้นกลับถึงวัดเรนมองขึ้นไปบนภูเขาสูงซึ่งส่องแสงจันทร์ขาวเย็นเขานึกได้ว่าธรรมชาติไม่เคยพูดแต่ก็สอนเราเสมอหิมะไม่พูดแต่มอบความงามลมไม่พูดแต่พัดพาเมล็ดพันธุ์ไปเติบโตแม่น้ำไม่พูดแต่ให้ชีวิตแก่นานาสรรพสิ่งและเสียงระฆังในคืนนั้นก็ไม่พูดแต่พาผู้คนมาพบกันและจุดประกายความอบอุ่นในใจเขาเรนยิ้มเป็นครั้งแรกโดยไม่มีใครเห็นและรู้ว่าความเมตตาแท้จริงนั้นไม่ต้องอธิบายเพราะเมื่อหัวใจเปิดแม้เพียงเล็กน้อยโลกทั้งใบก็จะก้องกังวานราวระฆังที่ดังไม่สิ้นสุด