นายพรานใจร้อนกับแม่หมีแสนฉลาด

Описание: ในผืนป่าทึบกว้างใหญ่ไพศาลแห่งหุบเขาเงาจันทร์ ที่ซึ่งสายหมอกมักจะลอยปกคลุมยอดเขาในยามเช้า และแสงจันทร์จะสาดส่องลงมาในยามค่ำคืน ป่าแห่งนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด สัตว์ป่าน้อยใหญ่ต่างใช้ชีวิตพึ่งพาอาศัยกันตามวัฏจักรของธรรมชาติ ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมเชิงเขาใกล้กับชายป่าแห่งนี้ มีนายพรานหนุ่มผู้หนึ่งนามว่า "นายพรานผาด" เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำแดด ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาฉายแววคมกริบราวกับนกอินทรี นายพรานผาดขึ้นชื่อเรื่องฝีมือการล่าที่ไม่เป็นสองรองใคร เขามีความว่องไวราวกับเสือที่ออกล่าเหยื่อ และความแม่นยำในการยิงธนูราวกับเหยี่ยวที่โฉบจับปลา ไม่ว่าจะเป็นกวางที่วิ่งเร็วที่สุด หรือหมูป่าที่แข็งแกร่งที่สุด ไม่มีสัตว์ตัวไหนที่เขาตั้งใจล่าแล้วจะหลุดรอดไปจากคันธนูและลูกธนูคู่ใจของเขาได้ง่ายๆ เลยสักครั้ง ด้วยความสามารถที่โดดเด่นนี้เอง ทำให้นายพรานผาดมักจะภาคภูมิใจในตัวเองอยู่เสมอ จนบางครั้งก็ดูเหมือนจะหลงระเริงไปกับชื่อเสียงที่ได้รับมา แต่สิ่งที่นายพรานผาดขาดไปคือความรอบคอบ ความละเอียดอ่อน และที่สำคัญที่สุดคือ "ความอดทน" เขาเป็นคนใจร้อนและมักจะรีบตัดสินใจ มักจะลงมือทำสิ่งต่างๆ โดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ถี่ถ้วนเสียก่อน

วันหนึ่ง ข่าวลือที่แปลกประหลาดและน่าสนใจได้แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้าน จากปากต่อปากของบรรดานักเดินทางและนายพรานเฒ่าที่เคยเข้าป่าลึก ว่ามีแม่หมีตัวใหญ่ยักษ์ผิดปกติอาศัยอยู่ในถ้ำลึกกลางป่า แม่หมีตัวนี้ไม่เหมือนหมีทั่วไป มันฉลาดหลักแหลมเป็นพิเศษ มีไหวพริบและพฤติกรรมที่แตกต่างจากสัตว์ป่าชนิดอื่น และที่น่าทึ่งไปกว่านั้นคือ ไม่เคยมีนายพรานคนไหน ไม่ว่าจะมีฝีมือเก่งกาจเพียงใด สามารถจับตัวมันได้เลยสักครั้งเดียว บางคนเล่าว่ามันสามารถรับรู้ถึงภัยอันตรายล่วงหน้า บางคนก็บอกว่ามันมีเวทมนตร์คุ้มครอง ข่าวนี้ท้าทายความสามารถและความภาคภูมิใจของนายพรานผาดเป็นอย่างมาก เขารู้สึกตื่นเต้น ราวกับมีไฟลุกโชนอยู่ในใจ และอยากจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาคือผู้ที่เหนือกว่าตำนาน เขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะออกเดินทางเพื่อล่าแม่หมีตัวนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

นายพรานผาดเตรียมตัวออกเดินทางตั้งแต่รุ่งสางของวันถัดไป เขาแบกคันธนูไม้เนื้อแข็งคู่ใจพร้อมลูกธนูอาบยาพิษร้ายแรงจำนวนหนึ่ง และห่อเสบียงอาหารแห้งกับน้ำเพียงเล็กน้อย เพราะเขาคิดว่าการล่าครั้งนี้จะไม่ใช้เวลานานนัก เขาตั้งใจจะจับแม่หมีตัวนั้นให้ได้ภายในไม่กี่วัน การเดินทางลึกเข้าไปในป่าหุบเขาเงาจันทร์นั้นไม่ง่ายเลย ป่าทึบและรกชันไปด้วยพุ่มไม้หนาทึบ เถาวัลย์พันเกี่ยวกันยุ่งเหยิง ทำให้การก้าวเท้าแต่ละก้าวต้องใช้ความระมัดระวังอย่างสูง แสงแดดยามเช้าแทบไม่สามารถส่องทะลุผ่านหมู่แมกไม้หนาทึบลงมาถึงพื้นดินได้ ทำให้บรรยากาศภายในป่าดูมืดครึ้มและชื้นแฉะอยู่ตลอดเวลา เสียงสัตว์ป่าร้องก้องไปทั่วบริเวณ บ้างก็เป็นเสียงนก เสียงแมลง หรือเสียงของสัตว์ใหญ่ที่เคลื่อนไหวอยู่ห่างๆ ทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกและเต็มไปด้วยปริศนา

หลังจากเดินมาได้เกือบครึ่งวัน นายพรานผาดก็มาถึงบริเวณที่เชื่อกันว่าเป็นที่อยู่ของแม่หมี ตามข้อมูลที่ชาวบ้านให้มา เขาสังเกตเห็นรอยเท้าขนาดใหญ่ผิดปกติบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง และร่องรอยการขูดเล็บตามลำต้นไม้สูงใหญ่ บ่งบอกว่าแม่หมีตัวนี้มีขนาดใหญ่โตมโหฬารจริงๆ อย่างที่ร่ำลือกัน นายพรานผาดซุ่มตัวอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ที่สามารถอำพรางตัวได้อย่างดีเยี่ยม พยายามมองหาถ้ำหรือรังของแม่หมีอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่นานนัก หลังจากรอคอยอยู่พักใหญ่ เขาก็เห็นแม่หมีตัวหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้หนาทึบที่อยู่ไม่ไกลนัก มันเป็นแม่หมีสีดำตัวใหญ่ยักษ์อย่างที่เขาคาดไว้ ขนของมันดูหนาและเงางามราวกับผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท ดวงตาของมันฉายแววเฉลียวฉลาดเกินกว่าสัตว์ป่าทั่วไปที่เขาเคยเห็นมา แม่หมีเดินมาหยุดอยู่ริมลำธารเล็กๆ ที่มีน้ำใสสะอาด และเริ่มก้มลงดื่มน้ำอย่างสงบ ท่าทางของมันดูผ่อนคลายและระมัดระวังในเวลาเดียวกัน นายพรานผาดมองเห็นโอกาสทอง เขาค่อยๆ ง้างธนูขึ้นช้าๆ เล็งปลายลูกธนูอาบยาพิษไปที่ลำตัวของแม่หมีอย่างแม่นยำ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามแผนการของเขา

แต่แล้ว... ก่อนที่นายพรานผาดจะเหนี่ยวไก แม่หมีก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วผิดปกติ มันไม่ได้มองมาที่นายพรานผาดโดยตรง แต่มันมองไปที่กิ่งไม้แห้งที่อยู่เหนือหัวของนายพรานผาดเพียงเล็กน้อย กิ่งไม้ที่แห้งกรอบและมีรังนกเล็กๆ เกาะอยู่ นายพรานผาดรู้สึกแปลกใจอย่างมาก เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมแม่หมีถึงได้เงยหน้าขึ้นมาในจังหวะนั้น

ทันใดนั้นเอง แม่หมีก็ส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง เสียงคำรามนั้นสะท้อนไปทั่วป่า ไม่ได้มาจากความโกรธแค้น แต่มันคือเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง เสียงคำรามเตือนภัย! พร้อมกันนั้น แม่หมีก็หันหลังวิ่งหายเข้าไปในพุ่มไม้หนาทึบอย่างรวดเร็วราวกับสายลม พริบตาเดียวก็ลับสายตาไป

นายพรานผาดตกใจและสับสน เขารีบลุกพรวดขึ้นมา มองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วด้วยความงุนงง และสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับเงาบางอย่างที่สะท้อนจากแอ่งน้ำเล็กๆ ที่ใสราวกับกระจกซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขาซุ่มอยู่มากนัก เขาเห็นเงาของตัวเองที่กำลังซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ พร้อมกับเงาของธนูที่กำลังจะถูกง้าง!

นายพรานผาดถึงกับผงะ เขานึกขึ้นได้ทันที แม่หมีไม่ได้เห็นเขา แต่มันฉลาดพอที่จะสังเกตเห็น "เงา" ของเขาที่สะท้อนอยู่ในน้ำ! เพียงแค่เงาเล็กๆ ในแอ่งน้ำก็สามารถบอกให้แม่หมีรู้ได้ถึงภัยอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา และทำให้มันหนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด ด้วยความฉลาดเหนือธรรมดาที่ไม่มีนายพรานคนไหนเคยคาดคิดมาก่อน

นายพรานผาดรู้สึกผิดหวังอย่างแรง ความภาคภูมิใจที่เคยมีมลายหายไปในพริบตา เขานั่งลงบนโขดหินอย่างหมดแรง ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขารู้สึกว่าตัวเองประมาทเกินไป และแม่หมีตัวนี้ได้สอนบทเรียนอันล้ำค่าให้เขา บทเรียนที่ว่า "ความฉลาด ความรอบคอบ และการสังเกตสิ่งเล็กๆ น้อยๆ สำคัญกว่าความแข็งแกร่งและฝีมือเพียงอย่างเดียว"