เทศนาธรรมเช้า ณ วันที่ 17 กันยายน 2568 เรื่อง ละวางจิตใจที่คิดว่าเป็นเรา เพื่อให้จิตหลุดพ้นทุกข์”

Описание: เทศนาธรรมเช้า ณ วันที่ 17 กันยายน 2568 เรื่อง "ละวางจิตใจที่คิดว่าเป็นเรา เพื่อให้จิตหลุดพ้นทุกข์”
โดย พระอาจารย์เกียรติศักดิ์ วรธัมโม (พระอาจารย์หนุ่ม)

คลิปวิดิโอเทศนาธรรม ตอนเช้าและตอนเย็น ในเดือน กันยายน 2568
พระอาจารย์เกียรติศักดิ์ วรธัมโม
( พระอาจารย์หนุ่ม )
วัดป่าธัมมปาลวนาราม สกลนคร
กองทุนลักษณา ลีฬหาขีวะ ได้นำมาจาก
จากเสียงบันทึก mp 3 ในไลน์กลุ่ม “ เรื่องเล่าในศาลา ”

สัพเพสังขาราอนิจจา สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมสิ้นเป็นธรรมดา สัพเพธัมมา อนัตตาติ ธรรมทั้งหลายทั้งปวงนั้น มิใช่ตัวตนของตน
ถ้าเราหวังว่า จะได้รับความสมบูรณ์แบบในโลก เราจะผิดหวังเสมอ เพราะโลกนี้ไม่เคยให้ใครได้สมความปรารถนา ไม่สมหวัง เพราะเป็นโลกที่มีความแปรผัน เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ อนัตตา ให้เป็นไปตามความต้องการไม่ได้ เหนือการควบคุม เหตุฉะนั้นจึงว่า เราไม่สามารถควบคุมความแก่ ความเจ็บ ความไข้ได้ รวมทั้งความตายหรือความพลัดพลากที่จะเกิดขึ้น เราก็ควบคุมไม่ได้ เราควบคุมทุกสิ่งในโลกนี้ไม่ได้
การที่เรามองเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี้แหละเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดสติปัญญา เกิดความรู้ จึงตั้งตนอยู่ในความไม่ประมาท หมั่นประกอบคุณงามความดีให้เกิดมีขึ้นภายในจิตใจของตน จนกระทั่งสามารถฝึกอบรมจิตใจของเราให้ห่างหายออกจากความยึดมั่นถือมั่นได้ ละวางสิ่งต่างๆที่เราเคยหลงยึดเพราะว่าสิ่งทั้งหลายนั้นไม่เที่ยง เมื่อคิดถึงความไม่เที่ยง จิตใจมันก็คลายหรือบางเบาต่อความยึดมั่นถือมั่นได้
ตามหลักธรรมคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว สอนให้ท่านทั้งหลายปล่อยวาง สอนให้พุทธบริษัททั้งหลายปล่อยวาง ปล่อยวางเสียซึ่งร่างกายนี้ เพราะเหตุว่าร่างกายนี้ เจาจะแก่ จะเจ็บ จะไข้ จะตายก็เรื่องของเขา เราทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เยียวยารักษา บรรเทาเยียวยากันไปตามหน้าที่เท่านั้น และให้ปล่อยวางจิตใจนั้นเสียด้วย เพราะจิตใจนี้เป็นอนัตตา เขาจะคิดอะไรเขาก็คิด เขาจะนึกอะไร เขาก็นึก เขาจะรู้สึกอะไร เขาก็รู้สึก เราทำอะไรไม่ได้ บางคราวก็ฮารมณ์ดี บางคราวก็อารมณ์เสีย บางคราวก็ผ่องใส บางคราวก็เศร้าหมอง นี่คือธรรมขาติของจิต ความสุขเกิดขึ้นกับเราไม่นาน ความทุกข์เกิดขี้นกับเราก็ไม่นาน สงบก็ไม่นาน ไม่สงบก็ไม่นาน มีความแปรผันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
พระพุทธเจ้าตรัสว่า ให้เราละวางเสียซึ่งจิตใจนี้ อย่าสำคัญมั่นหมายว่าเป็นจิตใจของเรา แต่ถ้ายังละไม่ได้ ก็ให้ถือไว้ก่อน ถือไว้เพื่อให้รู้จักบาปและบุญที่เกิดขึ้นในจิตใจของตน ควรละเว้นไม่ทำบาปต่างๆ ส่งเสริมแต่การบุญการกุศล เพราะเห็นว่าทำแล้วเกิดความร่มเย็นเป็นสุุข เกิดขึ้นภายในจิตใจของตน จนกระทั่งว่า เราสามารถละวางจิตใจนี้ได้ คือการมองเห็นโทษจากการแปรผันเปลี่ยนแปลงอยู่ภายในจิตใจของเราตลอดเวลา
สามารถทราบได้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องสังขารที่เกิดขึ้นจากตัวจิตที่มีความลุ่มหลงว่าเป็นตัวตนชองตน เป็นเหตุให้นำมาซึ่งการเวียนว่ายไม่รู้จบ จึงต้องสั่งสมอบรมคุณความดีให้มากๆ เพื่อที่สนับสนุนสติปัญญาของเราให้เกิดอินทรีย์บารมีแก่กล้าขึ้นไป จนกระทั่งมีปัญญารู้แจ้ง เห็นชอบในความจริงทั้งหลาย สามารถนำพาจิตใจของตนให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้ จึงต้องอาศัยหลักอนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี้ เอามาพิจารณาอยู่บ่อยๆ ทำความเพียรไม่ย่อหย่อน
เมื่อมีโอกาสมาถึง ทำบุญ ทำกุศลไว้ รักษาศีล สำรวมกาย วาจา ใจ ของตน ฝึกหัดประพฤติปฏิบัติจิตใจของตน ให้มีความเห็นแจ้งต่อหลักธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ความทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงก็เบาบางลง ภายในจิตใจของเรา เรียกว่าเป็นผู้มีความสงบ ใจของเราก็สงบ สงบจากความยึดมั่นถือมั่นได้ การหลุดูพ้นจะปรากฏขึ้น
สิ่งของภายนอกเป็นของที่อาศัยอยู่ เมื่อมีลมหายใจอยู่เท่านั้น เอาติดตามไปด้วยไม่ได้ มีแต่กองบุญกองกุศลเท่านั้น ตัวบาปกรรมที่ได้กระทำไว้ จะติดตามเราไป ทำจิตใจของเรา ให้เข้มงวดด้านจิตใจให้มาก
ภาระกน้าที่ภายนอกถือว่าเป็นงานรอง จิตใจเป็นงานหลัก ฟังว่าโลกใบนี้เป็นสถานที่มาเพื่อจะจากไป ไม่ใช่สถานที่จะมายึดครองเป็นของๆตน ไม่ต่างจากดวงจิต ดวงวิญญานของเรา เป็นแขกผู้มาเยือนเท่านั้น ไม่ใช่บ้านอย่างแท้จริง
เหตุฉะนั้นให้ดำรงชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท รักษากาย วาจา ใจ ของตนให้ยิ่ง ก่อนที่ลมหายใจจะหมดลงไป ต้องหาสาระที่ปรากฏขึ้นในจิตใจตนเองให้มาก เท่าที่จะสามารถทำได้ มิฉะนั้นแล้ว เราจะไม่มีที่พึ่งในจิตใจของเราเลย