Pesvebi ფესვები ქართული ფილმი

Описание: ფილმის სიუჟეტი
19 წლის გიორგი ზაქარეიშვილი (მსახ. სოსო ჯაჭვლიანი) სარჩოს საშოვნელად სოფლიდან ზღვისპირა ქალაქში მიემგზავრება, სადაც ფრანგ ბოცმანთან გემზე მეზღვაურად მოეწყობა. გემზე მუშაობისას გიორგი ფრანგ მეზღვაურს ანრის დაუმეგობრდება. შორეულ ქვეყნებში მოგზაურობისას გიორგი და ანრი საფრანგეთში მოხვდებიან და ქართული მაწვნის ბიზნესს წამოიწყებენ, მიღებული შემოსავლით ისინი ავტომობილს შეიძენენ და ტაქსის მძღოლობას იწყებენ. ერთ-ერთი მგზავრობის დროს გიორგი პროვინციელ ფრანგ გოგონას — მადლენს (მსახ. ია ფარულავა) — გაიცნობს, რომელიც პარიზში დეიდას სტუმრობს. საბედისწერო შეხვედრას მალე გიორგისა და მადლენის ქორწინება მოჰყვება. ოჯახში ვაჟები იბადებიან, რომლებსაც ტარიელს და ავთანდილს დაარქმევენ.

იწყება მეორე მსოფლიო ომი, გერმანელები საფრანგეთს იკავებენ, საერთაშორისო პოლიტიკური ვითარება უკიდურესად იძაბება, წლებთან ერთად გიორგის ასაკი ემატება (მსახ. დოდო აბაშიძე). იგი დიდი ხანია იძულებით მოწყდა თავის ფესვებს, მაგრამ საქართველოში დაბრუნების იმედს მაინც არ კარგავს. მისი ერთ-ერთი ვაჟი ტარიელი პარტიზანული დავალების შესრულების დროს ნაცისტებზე თავდასხმისას იღუპება.

გადის დრო. მადლენის (მსახ. ლორანს რაგონი) და გიორგის ოჯახში შვილიშვილები ჩნდებიან. გიორგის საქართველოში დაბრუნების სურვილი უმძაფრდება, მაგრამ ავადმყოფობის გამო ამას ვერ ახერხებს. სიკვდილის წინ საწოლს მიჯაჭვულ გიორგის ფრანგული ენა ავიწყდება და მხოლოდ მშობლიურ ენაზე იწყებს მეტყველებას, რასაც ვერ უგებს ცოლ-შვილი, სამაგიეროდ მისი ქართული საუბარი შვილიშვილს — უმცროს გიორგი ზაქარეიშვილს (მსახ. ლევან აბაშიძე) ესმის. „ფესვებმოწყვეტილი“ ბაბუა სთხოვს შვილიშვილს, რომ გარდაცვალების შემდეგ მისი ნეშტი ქართულ მიწას მიაბაროს: „გახსოვდეს, ხის სიმაღლე მიწის ზევიდან კი არ იზომება, არამედ ფესვებიდან. შენი ფესვები იქ არის — საქართველოში“, უკანასკნელ დარიგებას აძლევს შვილიშვილს გიორგი ზაქარეიშვილი.

უმცროსი გიორგი ზაქარეიშვილი ანდერძის აღსასრულებლად პარიზიდან საქართველოში მიემგზავრება. მას ყუთით თან მიაქვს გარდაცვლილი ბაბუის ფერფლი. ანდერძის თანახმად იგი გურიაში მშობლიური სოფლის მიწას უნდა მიაბაროს. მას შემდეგ რაც უფროსმა გიორგი ზაქარეიშვილმა სოფელი დატოვა, სამოც წელს მეტი ხანი გავიდა, შვილიშვილი დარწმუნებულია, რომ სოფელში ბაბუა აღარავის ემახსოვრება. მატარებელი სოფლის სადგურში ჩამოდგება. კოკისპირული წვიმის მიუხედავად უმცროს გიორგი ზაქარეიშვილს მთელი სოფელი დახვდება, გლოვის ნიშნად შავ ქოლგებს შეფარებული ნათესავები და ახლობლები, როგორც ჭირისუფლები ისე გარშემოერტყმებიან, გარდაცვლილი გიორგი ზაქარეიშვილის ფერფლის ყუთს მოკრძალებით გამოართმევენ და თავიანთ მწუხარებას გაუზიარებენ. შვილიშვილს ისეთი გრძნობა ეუფლება, რომ ბაბუასთან ერთად მშობლიურ ფესვებს დაუბრუნდა.