فاجعه سودان همان خوابی است که اصلاح‌طلبان و گلوبالیستها با شعار زن زندگی آزادی برای ما درنطر داشتند.

Описание: فاجعه بزرگ و وحشتناک سودان امروز خوابی است که اصلاح‌طلبان در همکاری با مافیای چپ‌گرای گلوبالیسم جهانی برای ایران ما دیده بودند!
امروز در سودان صدای فریاد و ضجه و شیون ملتی را می‌شنویم که زیرِ حمله، محاصره و نابودی قرار گرفته‌ است. در سودان، بیش از سی میلیون نفر – یعنی بیش از نیمی از جمعیت کشور – به «وضعیت اضطراری انسانی» مبتلا شده‌اند.  دهها هزار تن کشته شده‌اند، میلیون‌ها نفر آواره شده‌اند، و قلمرو حیات انسانی به میدان جنگ و کشتار و شکنجه و جنایتهایی باورنکردنی تبدیل شده است، و این دقیقاً نتیجه سیاست‌هایی است که در نقاب فریبنده «رهایی»، «زن، زندگی، آزادی» و «حقوق بشر جهانی» و به‌ نام آزادی به مردم سودان ارائه شد.

حضور و نقش نمادینی که آلاء صلاح (“زنِ سفیدپوشِ سودان”) عهده‌دار آن شد جای تأمل و بررسی عمیق دارد، بخصوص که دقیقاً مشابه حضور و نقش نمادینی بود که در کشور ما ابتدا به مسیح علی‌نژاد و گلشیفته فراهانی و سپس به نرگس محمدی داده شد.

آلا صلاح ٢٢ ساله در انقلاب ۲۰۱۹ سودان به‌عنوان چهره‌ای نمادین ظاهر شد؛ عکس او ایفاگر این پیام بود که زنان می‌توانند رهبری فضای اعتراضی را برعهده گیرند. اما آیا واقعاً این حضور نمادین به معنای آزادی و استقلالِ ملی بوده است؟ یا اینکه این نقش، تبدیل به ابزاری شده است در دستان جریانات جهانیِ گلوبالیست و چپ‌گرای جدید برای امحاء هویت ملّی، تضعیف دولت‌­مردمی، و ترویج ایدئولوژی‌ای که پشتِ آن مافیای چپ‌گرای گلوبالیسم جهانی ایستاده‌ است؟

در سودان، همان جریانی که با شعار «زن، زندگی، آزادی» وارد میدان شد، به سرعت به موتورِ نفوذ سیاسی و ایدئولوژیک تبدیل گردید. این جریان – که از دلِ «فمینیسم جهانی»، «چپ‌گرایی نو» و «گلوبالیسم جهانی» نشأت می‌گیرد – نه فقط حامل مطالبات واقعی زنان بود، بلکه به ابزاری برای بازسازی قدرت به سبک گلوبالیست‌ها تبدیل شد؛ گلوبالیست‌هایی که در پسِ پرده، می‌کوشند هویتِ ملّی کشورها را تخریب کنند، سنت‌ها را تحقیر کنند و دولت‌های متمرکزِ قدرتمند را تضعیف نمایند.

در این میان، نقش آلاء صلاح از منظر ما باید دقیق‌تر تحلیل شود: «زنِ نمادین» تبدیل شد به کلیدواژه‌ای برای ورود چپ‌گراییِ نو به ساختارهای قدرت، و این دقیقا همان شیوه‌ای است که اصلاح‌طلبان و گلوبالیست‌ها در ایران نیز می‌پسندند. در کشور ما، جریان «زن، زندگی، آزادی» و افراد جلوِ آن – همچون مسیح علی‌نژاد، گلشیفته فراهانی، نازنین بنیادی و بویژه نرگس محمدی – قرار بود نقشی مشابهِ آلاء صلاح بگیرند: نمادِ مقاومت، نمادِ حقوق بشر، نمادِ رهایی از «استبدادِ جمهوری اسلامی» و در نتیجه، مقدمه‌ای برای نفوذِ مافیای چپ‌گرای گلوبالیسم جهانی و ایدئولوژی چپ‌گرای نو.

جریانِ گلوبالیسم این نقش را بسیار خوب شناسایی کرده و با همکاری اصلاح‌طلبان و پسمانده‌های شورشیان پنجاه و هفتی، بروشهای مختلف از جمله اهدا جایزه صلح نوبل به نرگس محمدی روی آن سرمایه‌گذاری عظیمی کرده است تا از مسیرِ «حقوق زنان» و «آزادی» به «تغییر ظاهری نظام» برسد؛ و سپس به مرحله بعد یعنی «حذف هویت ملّی» و «تغییر ساختار حکومتی» وارد شود.

اما هشیاری و آگاهی شاهنشاه رضا پهلوی در موارد متعددی همچون نشست مهسا، و همچنین روشنگری و افشاگری ما پادشاهی‌خواهان و میهن‌پرستان اصیل مانع انجام این توطئه کثیف در کشور ما که قطعاً به نتیجه‌ای فاجعه‌بار همچون وضعیت کنونی سودان می‌انجامید شد.

ما می‌دانستیم که طرحِ اصلاحات ظاهری و پوست‌اندازی نظام که با شعارِ «آزادی» آغاز می‌شود، با «حقوق زنان» تزیین می‌شود، با «رهایی از استبداد» رنگ‌آمیزی می‌شود، و سپس به سودِ جریانی مقدمه‌سازی می‌کند که نه آزادی واقعی می‌آورد، نه دموکراسی، بلکه تسلیم کردن مبت و میهن به مافیای چپگرای گلوبالیسم جهانی خواهد بود و بس.

سودان نه پادشاهی با درایت و هشیار داشت نه ملی‌گرایانی روشنگر و از جان گذشته، و نتیجه آن را می‌بینیم: بحران انسانی گسترده، جنگ وحشتناک داخلی، تضعیف دولت، فروپاشی امنیت، جنایتهایی غیرقابل تصور و تضعیف ساختار ملّی.

در ایران، این تجربه باید درس باشد.

و در این میان، نجیبانه و امیدبخش، حضور و گفتاز و کردار شاهنشاه رضا پهلوی و جمع بزرگی از میهن‌پرستان و پادشاهی‌خواهان را می‌بینیم که در مقابل این توطئه مشترکِ اصلاح‌طلبان و گلوبالیست‌ها قد علم کرده‌اند. آنان با حفظ هویت ملّی، با دفاع از حکومت مرکزی قدرتمند، با نقد الگوهای وارداتیِ چپ‌گرایی و افکارِ فدرالیستی و بی‌ثبات‌ساز، به ما نشان می‌دهند که راه نجات کشور از بحران‌ها، بازگشت به ریشه‌ها، تقویت وحدت ملّی، بازسازی ساختار حکومتی قدرتمند و نه تجزیه و تضعیف آن است