Dlaczego tak wielu Nazistów uciekło do Argentyny po II Wojnie Światowej?

Описание: Po zakończeniu II wojny światowej międzynarodowa sieć wsparcia ułatwiła ucieczkę wielu byłych funkcjonariuszy niemieckiego reżimu do Ameryki Południowej, przy czym głównym kierunkiem była Argentyna. Wykorzystując trasy stworzone między Hiszpanią, Włochami a Buenos Aires, uciekinierzy podróżowali z nowymi tożsamościami, paszportami Czerwonego Krzyża i wizami wydanymi z pomocą dyplomatyczną i kościelną. Rząd Juana Domingo Peróna, kierując się względami politycznymi i antykomunistycznymi, zezwolił im na wjazd pod pretekstem odbudowy narodowej.

Osoby takie jak Carlos Fuldner i Rodolfo Freude koordynowały operacje z Casa Rosada, łącząc instytucje państwowe z pośrednikami w Europie. W Rzymie i Genui Papieska Komisja Pomocy oraz biskup Alois Hudal dostarczali dokumenty osobom poszukującym schronienia. W latach 1946–1950 do kraju przybyło ponad trzy tysiące Europejczyków powiązanych z III Rzeszą, którzy włączyli się w życie niemieckich wspólnot, przemysłu i szkół w Argentynie.

Słynne przypadki, takie jak Adolf Eichmann i Erich Priebke, ukazują zorganizowane działanie tej sieci. Obaj wjechali z fałszywymi dokumentami i pracowali pod nowymi tożsamościami, aż zostali odkryci po wielu latach. Połączenia między instytucjami argentyńskimi i europejskimi umożliwiły utrzymanie ich ukrycia przez długi czas.

Najnowsze badania ujawniają, że po zmianie reżimu w 1955 roku wiele oficjalnych archiwów zostało zmienionych lub zniszczonych. Jednak zachowane w Europie dokumenty dowodzą istnienia skoordynowanego systemu ochrony i przerzutu. Ta polityczna, dyplomatyczna i kościelna sieć uczyniła Argentynę głównym schronieniem byłych członków III Rzeszy w okresie powojennym.