“ตายแล้วไม่ไปไหน ทำไมบางวิญญาณยังวนเวียนอยู่ เปรตในพระไตรปิฎก เล่าเรื่องจริงจากพระพุทธเจ้า”

Описание: ทำไมบางคนตายแล้วไม่จากไปอย่างสงบแต่กลับกลายเป็นผีหลอกหลอนตามความเข้าใจในพระพุทธศาสนาไม่ใช่เพราะเวทมนตร์หรือเรื่องลึกลับแต่เป็นผลของจิตที่ยังไม่ปล่อยวางพระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ว่าอบายภูมิทั้งสี่มีสัตว์นรกเดรัจฉานอสุรกายและเปรตเปรตคือผู้ที่ตายแล้วแต่จิตยังวนเวียนอยู่กับสิ่งที่ยึดมั่นบางตนตายไปด้วยจิตที่ยังหวงแหนบางตนโกรธบางตนรักบางตนโลภบางตนอาฆาตแรงจนไม่ไปเกิดตามกรรมใหม่แต่ค้างอยู่ในภพที่เรียกว่าเปรต

จิตเหล่านี้ไม่รู้ว่าตนตายแล้วยังวนอยู่กับบ้านเดิมคนรักเก่าเตียงนอนเก่าแม้แต่ที่ทำงานเดิมหรือตามหลอกหลานที่ลืมอุทิศส่วนบุญพระไตรปิฎกระบุว่าเปรตบางตนไฟไหม้ทั้งตัวเพราะความตระหนี่บางตนปากไหม้เพราะพูดหลอกลวงบางตนอดอยากเพราะเคยห้ามผู้อื่นทำบุญหรือดูแคลนทานจิตที่ไม่ยอมรับความจริงเหล่านี้คือจิตที่หลอกตนเองว่ายังไม่ตาย

พระพุทธเจ้าตรัสว่าจิตดวงเดียวขณะตายสามารถนำพาไปเกิดในภพใหม่ได้ทันทีหากจิตนั้นมัวหมองแต่ไม่แรงพอจะไปนรกก็อาจค้างอยู่ในโลกมนุษย์ในสภาวะเปรตบางตนมีพลังจนปรากฏร่องรอยให้มนุษย์เห็นบางตนทุกข์เงียบๆหิวทรมานหวังบุญแต่ไม่มีใครให้เปรตจึงเป็นจิตที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนผ่านยังติดกับโลกกับร่างกับความแค้นความรักหรือสิ่งของที่เคยหวง

เปรตภพเป็นภพหนึ่งในวัฏฏะไม่ใช่ภพที่อยู่นอกวงกรรมแต่เป็นจุดพักของจิตที่ยังไม่พร้อมไปต่อหากจิตสุดท้ายก่อนตายเต็มไปด้วยโทสะโลภะโมหะจิตย่อมหมุนไปสู่ภพที่สอดคล้องกับอารมณ์นั้นเช่นเดียวกับน้ำที่ไหลตามทางลาดชันจิตที่อาฆาตแรงอาจกลายเป็นผีตามหลอกจิตที่รักมากเกินพอดีอาจวนเวียนหาคนรักจิตที่หวงสมบัติก็อาจคอยเฝ้าทรัพย์

ผู้คนจึงเข้าใจว่าผีมาหลอกแต่แท้จริงคือจิตที่ยังไม่พ้นทุกข์ยังไม่ปล่อยวางยังจองเวรยังไม่รู้ตัวว่าตายหากเราเข้าใจธรรมชาติของจิตจะรู้ว่าผีไม่ได้น่ากลัวแต่คือสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมดาของกรรมและอารมณ์จิตใดปล่อยวางได้ไม่ติดไม่หวงไม่โกรธไม่ยึดแม้แต่กายของตนจิตนั้นย่อมไม่เป็นผีไม่เป็นเปรตแต่จะไปสู่ภพใหม่ที่เบาและสว่างกว่า

สิ่งสำคัญที่สุดคือการฝึกจิตตั้งแต่ยังมีชีวิตหมั่นเจริญสติเมตตาให้อภัยปล่อยวางทุกวันให้จิตคุ้นเคยกับความตายอย่างสงบเมื่อจิตสุดท้ายมาเยือนจะไม่ตกใจไม่ยึดมั่นไม่กลายเป็นผู้หลอกหลอนผู้อื่นแต่จะจากไปอย่างสงบและพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ในภพที่เหมาะสมตามกรรมที่เบากว่าเสมอ