เฟสก็หายไลน์ก็เงียบ

Описание: ทุกครั้งที่ฉันหยิบกีตาร์ขึ้นมา มือมันสั่นเพราะคิดถึงเธอทุกเช้าเย็นฉันแต่งทำนองแล้วใส่ชื่อเธอไว้ในใจร้องออกมาเบาๆกลัวเธอจะไม่ชอบแต่ก็ยังทำเพราะอยากให้เธอฟังฉันนั่งขีดเขียนคำที่ออกมาจากหัวใจเป็นเรื่องราวเล็กๆของคนรักคนหนึ่งที่ยังไม่อาจปล่อยมือจากความทรงจำฉันส่งเพลงไปให้เธอผ่านเฟซแต่ก็รอคำตอบที่ไม่มาไลน์ที่เคยเต็มไปด้วยคำทักทายก็เงียบไม่มีใครตอบกลับไม่มีใครยิ้มให้ในโทรศัพท์ของฉันมีเพียงแสงสว่างเล็กๆจากหน้าจอแต่ความอบอุ่นที่เคยมีมันหายไปเหมือนแสงที่ถูกดึงออกทีละนิดฉันร้องเพลงในความเงียบและคิดถึงเสียงของเธอที่เคยบอกว่าเพลงของฉันทำให้หลับสบายแต่วันนี้ไม่มีใครบอกฉันอีกแล้วความเหงานั่งทับใจจนต้องกลั้นน้ำตาเวลาที่บันทึกเสียงฉันพยายามใส่อารมณ์ทุกคำร้องแต่เมื่อส่งไปแล้วกลับเห็นเครื่องหมายว่าอ่านแล้วแต่ไม่มีคำตอบกลับมันว่างเปล่าเหมือนประตูที่ปิดลงโดยไม่ทิ้งกุญแจให้ฉันได้เปิดเข้าไปมองถึงแม้จะไม่มีใครตอบฉันก็ยังเปิดโทรศัพท์ทุกชั่วโมงเผื่อเธอจะกลับมาเผื่อเธอจะพิมพ์คำว่า "ขอบคุณ" หรือ "ชอบนะ" แต่ไม่มีแม้แต่คำเดียวฉันพยายามทำเพลงให้ดีที่สุดเพื่อให้เสียงของฉันเป็นสะพานที่พาเธอกลับมาแต่สะพานนั้นเหมือนไม่มีใครยืนรออยู่ตรงกลางฉันนั่งนับคืนที่เธอหายไปเหมือนนับจังหวะในเพลงที่ไม่มีที่สิ้นสุดทุกคำที่เขียนมันกลายเป็นบันทึกความรักที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ฉันลองย้อนดูข้อความเก่าๆแล้วยิ้มด้วยความทรงจำแต่เมื่อมองกลับไปวันนี้มันกลายเป็นภาพเก่าๆที่ไม่มีทางย้อนคืนรอยยิ้มที่เคยเปิดโลกทั้งใบกลับกลายเป็นความเงียบที่ทำให้ฉันหายใจไม่เต็มปอดทำเพลงจนเหนื่อยแต่ใจยังคงรอคอยเพราะหัวใจมันยังเชื่อว่าถ้าได้ยินเพลงของฉันสักครั้งเธออาจจะรู้สึกอะไรบางอย่างแล้วกลับมาหาฉันอีกครั้งฉันพิมพ์คำหวานลงไปในท่อนที่ไม่มีท่อนจริงๆเพราะไม่อยากแบ่งความรู้สึกให้เป็นตอนๆอยากให้มันเป็นเรื่องราวเดียวที่ต่อเนื่องจากวันที่เจอจนถึงวันที่จากไปแต่เธอกลับเลือกที่จะหายไปเงียบๆเหมือนลมที่พัดผ่านฉันยอมรับได้ว่าโลกเปลี่ยนไปการสื่อสารสั้นลงคำพูดกลายเป็นสติกเกอร์และอีโมจิแต่ความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลงฉันยังใส่ใจทุกรายละเอียดของเพลง ใส่ใจทำนอง ใส่ใจการผสมเสียง หวังแค่เพียงว่ามันจะถึงเธอเหมือนที่คำว่า "รัก" ถึงกันได้ในอดีตฉันเดินทางข้ามวันที่เงียบเหงา กลับมานั่งที่มุมเดิมของห้องแล้วเปิดเพลงที่ร้องให้เธอฟังเมื่อครั้งก่อนฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะกลัวว่าถ้าหยุดฟังแล้วความทรงจำจะเลือนหายแต่ยิ่งฟังความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณเหมือนหยดน้ำที่ตกลงในใจจนกลายเป็นน้ำท่วมฉันพยายามหาเหตุผลว่าทำไมคนเราถึงหายไปโดยไม่บอกกล่าวบางทีเธออาจจะมีเหตุผลของเธอ บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับเวลาเกี่ยวกับทางเดินที่แตกต่างกันแต่คำถามในอกมันยังไม่จางหายฉันยังอยากรู้ว่าในคืนหนึ่งที่เงียบเช่นนี้เธอเคยคิดถึงฉันบ้างไหมเธอยังเก็บเพลงของฉันไว้ในเพลย์ลิสต์หรือว่าเธอกดลบออกแล้วอย่างไม่ลังเลฉันไม่รู้คำตอบแต่ฉันรู้ว่าทุกเพลงที่ทำมาทุกโน้ตที่บรรเลงล้วนเป็นความจริงของหัวใจฉันคงทำได้เพียงร้องต่อไป แม้จะไม่มีใครฟัง แม้เฟซจะหาย ไลน์จะเงียบ แต่ฉันยังจะทำเพลงต่อไปเพราะมันคือวิธีที่ฉันบอกความคิดถึงและถ้าวันหนึ่งเธอผ่านมาและได้ยินเพลงนี้หวังว่าเสียงเล็กๆของฉันจะเรียกเธอกลับมา หรืออย่างน้อยก็ให้เธอรู้ว่าที่ตรงนี้มีคนหนึ่งยังคอยเฝ้ารอและยังรักเธอไม่เสื่อมคลาย ปิดท้ายฝากติดตามบีคนอีสาน channel ด้วย